Sefer Jehoszua | Jz 5, 2 – 6, 1
Sefer Melachim Alef | 2 Krl 23, 1 – 9. 21 – 25
Pierwszy dzień Pesach
Haftara odczytywana w pierwszy dzień Pesach pochodzi z Sefer Jehoszua (Jozuego). Mówi ona o tym, jak lud Israela, zaraz po przekroczeniu rzeki Jarden, której wody osuszył Haszem, przygotowują się do podboju ziemi Kenaan.
Jehoszua nakazał, aby wszyscy mężczyźni poddali się micwie brit mila – obrzezania. Należało to uczynić, gdyż nikt, kto urodził się już po wyjściu z Egiptu, nie był obrzezany.
Naród Israela wędrówał przez pustynie przez czterdzieści lat, aż wszyscy, którzy byli w wieku poborowym gdy opuszczali Egipt – umarli. Wypełniło się tym to, co Haszem obiecał po powrocie meraglim (szpiegów) z ziemi płynącej mlekiem i miodem. Naród odrzucił obiecaną ziemię i dlatego nie mógł do niej wejść.
Natomiast Haszem sprawił, że ich dzieci urosły i to właśnie oni mogli wejść do Kenaan, a Jehoszua mógł ich obrzezać.
Gdy już doszli do siebie po zabiegu, Haszem powiedział: „dziś odtoczyłem od was hańbę egipską” – i dlatego nazwano to miejsce Gilgal.
W obozie w Gilgal, w pobliżu Jerycha,
>
“Żydzi złożyli ofiarę pesachową czternastego dnia miesiąca, pod wieczór.
Następnego dnia spożyli z plonów tej ziemi – macot i ziarna prażone.”
Manna ustała następnego dnia po tym, gdy zaczęli jeść z plonów tej ziemi.
Pewnego dnia, gdy przebywali w pobliżu Jerycha, Jehoszua ujrzał mężczyznę stojącego przed nim, trzymającego w ręku miecz. Gdy Jehoszua zapytał go czy jest jednym z nich, czy też wrogiem, ten odpowiedział:
„Nie, gdyż jestem dowodzącym w armii Haszem”. Gdy Jehoszua to usłyszał, rzucił się na ziemię w głębokim pokłonie i zapytał o rozkazy.
Podobnie, jak Mosze, Jehoszua usłyszał, że ma ściągnąć sandały, gdyż ziemia, na której stoi jest święta.
Haftara kończy się w momencie, gdy tekst podkreśla, że twierdza Jerycho była całkowicie zamknięta z powodu armii Israela, nikt nie mógł wejść, ani wyjść.
Drugi dzień Pesach
Haftara odczytywana w drugi dzień Pesach pochodzi z Sefer Melachim Bet (2 Królewska) i opisuje pierwsze świętowanie Pesach pod tym, gdy król Josziahu odkrył zwój Tory i przeprowadził reformację religijną. Zwój odkryto w czasie remontu Świątyni, a jego autentyczność potwierdziła prorokini Chulda.
Król Joszijahu zebrał Starszyznę narodu, kapłanów, proroków i wszystkich mieszkańców Jerozolimy na wzgórzu Świątyni i przeczytał im wszystkie słowa z Księgi Przymierza, którą odnaleziono w Świątyni.
>
“Król, stojąć na podwyższeniu, złożył przymierze przed obliczem Haszem, aby przestrzegać Jego przykazań (micwotaw), postanowień (edotaw) i dekretów (chukotaw) z całego serca i z całej duszy.
I że wypełnią wszystkie warunki przymierza, jak zapisano je w Zwoju.
Wszyscy zgromadzeni zaakceptowali to przymierze.”
Zaraz potem król nakazał Chilkiji i kapłanom, aby usunęli ze Świątyni wszelkie przedmioty, których używano w służbie Baalom, Asztarom i innym mocom nieba. Zwolniono wszystkich kapłanów, którzy brali udział w kulcie bałwochwalczym. Spalono wszelkie statuetki, podobizny i przedmioty kultu, a prochy rozsypano. Zniszczono ołtarze, na których składano ofiary słońcu, księżycowi i wszelkim ciałom niebieskim. Z jego rozkazu zniszczono także ołtarz w Bet-El, który postawiono jeszcze za czasów Jeroboama, z powodu którego grzeszył cały naród Israela.
Gdy zakończono oczyszczanie kraju ze służby bawłochalczej, Joszijahu powiedział:
>
“Zorganizujcie składanie ofiary pesachowej dla Haszem,
jak to nakazano w Księdze Przymierza!”
Albowiem ofiara taka nie była czyniona od czasów Szoftim, którzy sądzili w Israelu, lecz
>
“w osiemnastym roku panowania króla Joszijahu, świętowano ofiarę pesachową dla Haszem w Jerozolimie.”
Nigdy wcześniej nie było takiego króla, jak Joszijahu, który by powrócił do Haszem z całego serca, duszy i mocy, w pełni wszystkich nauk Moszego – i nigdy więcej już taki się nie pojawił.