Amos 9, 7 – 15
We fragmencie wybranym na haftarę parszy kedoszim z proroctw Amosa, prorok przypomina Żydom, że jako naród nie są w żaden sposób lepsi od innych, że dla Boga są dokładnie tacy sami, jak Etiopczycy, Filistyni czy Aramejczycy. Haszem kieruje losami wszystkich narodów i choć wybrał Sobie Am Israel, nie oznacza to, że sam fakt bycia jego członkiem daje ochronę przed karą za grzechy.
Amos ostrzega, iż nadchodzi kara dla nikczemnych narodów – włączając w to także naród żydowski:
>
“Wszyscy grzesznicy z Mojego narodu zginą od miecza, wszyscy ci, którzy się przechwalali: <żadne zło nigdy nas nie dotknie, żadne nieszczęście nad nami nie zapanuje>.”
Jedyną różnicą między narodem Israela, a innymi jest to, że Bóg obiecuje uratować małą grupę, z której odrodzi się cały naród.
Nauki Amosa mają przypomnieć Żydom, że bycie częścią Narodu Wybranego nie daje pozwolenia na grzeszne zachowanie – wymagane jest życie oparte na dobrych czynach i sprawiedliwym postępowaniu, aby móc przetrwać boski sąd.
Po reprymendzie nadchodzi jednak czas pocieszenia. Prorok, w imieniu Boga, obiecuje, że nadejdzie dzień, gdy podniesie On szałas Dawida, który upadł (sukat Dawid hanofelet). Wzmocni On jego ściany i fundamenty, aby odzyskał pełnię mocy, jak za dawnych lat.
Amos obiecuje dobrobyt i urodzaj:
>
“Nadejdzie czas – mówi Haszem – gdy żniwiarz spotka oracza, a udeptujący winogrona – trzymającego ziarno.[Czas], gdy góry będą ociekały winem, a wszystkie wzgórza będą się kołysać [łanami zbóż].”
Powyższy cytat ukazuje wizję ponadnaturalnego urodzaju, gdzie sezon zbiorów następuje prawie natychmiast po sezonie orki i siania. Ziemia będzie rodzić tak dorodnie i szybko, że żniwarz „spotka się” z oraczem.
Amos przedstawia świat, w którym Żydzi będą mogli cieszyć się z pracy swych rąk, jeść owoce ciężkiej pracy – w domyśle, bez niebezpieczeństwa najazdu obcych wojsk, plag, nieszczęść i zniszczeń:
>
“Odrodzę Mój naród Israela. Odbudują oni zniszczone miasta i je zaludnią.Będą zasiewać winnice i pić ich wino, będą doglądać swych ogrodów i jeść ich owoce.”
Na koniec haftary, Amos zapewnia, że sam Bóg stanie się ogrodnikiem: „i zasadzę ich w ich ziemi, i nigdy już nie zostaną wykorzenieni z ziemi, którą im dałem – powiedział Haszem, Bóg.
Tym, co łączy parszę kedoszim z haftarą to idea narodu wybranego. W księdze Wajikra czytamy: „Oddzieliłem cię od innych narodów, abyś był Mój” (Kpł 20, 26). Słowa proroka Amosa mają przypomnieć, że kwestia bycia wybranym przez Haszem nie jest związana z byciem lepszym, jako naród. Wszyscy Żydzi mają obowiązek strzec swego postępowania i nie dostaną żadnej „taryfy ulgowej”, gdy będą za nie osądzani przez Boga.
