Szmuel Bet | 2Sam 22, 1 – 51
W parszy haazinu czytamy piękną pieśń Moszego, a haftarze do niej – pieśń innego wybitnego żydowskiego przywódcy: króla Dawida.
Dawid zasłynął nie tylko ze swego geniuszu wojskowego, lecz także z wyjątkowych zdolności poetyckich i muzycznych. Pieśń, którą czytamy jako haftarę, Dawid skomponował w odpowiedzi na trudy jego konfliktu z królem Szaulem, który nie chciał zaakceptować decyzji Boga i opuścić tronu Królestwa Israela. Przez wiele lat Szaul nie szczędził wysiłków, aby złapać i zabić Dawida, nie mogąc się pogodzić z tym, że to jego Haszem wybrał na kolejnego króla.
Dawid kieruje swą pieśń do Haszem, którego nazywa swoją „opoką”, „twierdzą” i „wybawcą”. Psalmista pragnie wyrazić wdzięczność Bogu za uratowanie życia i ochronę przed wrogami – a szczególnie przed atakami Szaula:
