Prorokinię Chuldę poznajemy w Sefer Melachim Bet (2 Królewska): gdy król Joszijahu usłyszał słowa zapisane na odnalezionym w czasie remontu Świątyni zwojuTory, rozdarł swe szaty w rozpaczy i nakazał kapłanom, aby wypytali o słowo Haszem. „A zatem arcykapłan Chilkija, Achikam, Achbor, Szafan i Asaja udali się do prorokini Chuldy, żony Szaluma ben Tikwa, ben Charchasa, odpowiedzialnego za szaty [królewskie].
Haftarat Sziwa de-Nechemata: Kumi Ori
Iszajahu | Iz 60, 1 – 22
Przed nami szósta z siedmiu haftarot pocieszenia, które czytamy między Tisza Be-Aw a Rosz ha-Szana. Ich słowa mają ukoić naród po tragedii zburzenia Świątyni.
Po parszy Ki tawo czytamy fragment proroctw Iszajahu (Izajasza), które zaczynają się od słów kumi ori – „Wstań, zajaśniej!”
Prorok, używając metafory światła i ciemności, pociesza naród w żałobie. Obiecuje, że Haszem zgromadzi wszystkich wygnanych Żydów, a na powracających wygnańców będą czekać wielbłądy objuczone złotem i pięknymi pachnidłami. Mury zburzonej Jerozolimy zostaną odbudowane przez królów obcych narodów, władcy przybędą, aby służyć narodowi Izraela.
Haftarat Sziwa de-Nechemata: Anochi
Iszajahu | Iz 51, 12 – 52, 12
Czwarta z siedmiu “Haftarot Pocieszenia” pochodzi z pism proroka Iszajahu. Nazywana jest od pierwszego słowa Anochi: “Ja, Ja Sam pocieszycielem waszym!”
אָנֹכִ֧י אָנֹכִ֛י ה֖וּא מְנַחֶמְכֶ֑ם
Prorok przedstawia słowa Boga skierowane do przerażonego narodu, który cierpi pod żelazną ręką najeźdźcy. Podkreśla On, że atak człowieka jest niczym, gdy porównany z mocą Boga, Stworzyciela nieba i ziemi.
Haftarat Rosz Chodesz
Iszajahu | Iz 66, 1 – 24
Gdy Szabat oraz Rosz Chodesz wypadają w tym samym dniu nazywamy go Szabat Rosz Chodesz. Z tej okazji czyta się specjalną haftarę, pochodzącą z pism proroka Iszajahu (Iz 66, 1 – 24).
Proroctwo rozpoczyna się od obrazu Boga, którego tronem są niebiosa, a ziemia podnóżkiem – jakże ktoś mógłby pomyśleć, że mógłby się On ograniczyć do przestrzeni w Świątyni, jako jedynym miejscem przebywania? Choć Haszem jest Stwórcą wszystkiego, jednak pochyla się nad osobami biednymi i przygnębionymi, którzy poważają Jego słowa.
Haftarat Tlat de-Puranuta: Chazon Iszajahu
Iszajahu | Iz 1, 1 – 27
Haftara, którą czytamy w tym tygodniu, nie odnosi się bezpośrednio do parszy dewarim, lecz jest jedną z dziesięciu specjalnych haftarot czytanych od Szabatu po poście 17. tamuza do Rosz ha-Szana.
Te specjalne haftary dzielą się na dwie grupy. Podczas trzech Szabatów wypadających w czasie okresu żałoby między posem 17. tamuza a 9. awa (Tisza be-Aw) czyta się Tlat de-Puranuta, Trzy [Haftarot] Nieszczęść, które opisują powody gniewu Boga oraz zapowiadają Jego karę. Po Tisza be-Aw czyta się Sziwa de-Nechemata, Siedem [Haftarot] Pocieszenia, które przedstawiają pocieszające wizje prorockie.
Haftarat Behaalotcha
Zecharia | Za 2, 14 – 4, 7
W haftarze do parszy behaalotcha prorok Zecharia, który żył pod koniec Wygnania Babilońskiego, nakłaniał swoich krajan, aby dołożyli starań w odbudowę Beit Hamikdasz (Świątyni).
Po trudach Wygnania, wielu Żydów, którzy mieszkali w Jehudzie – czy to ci, którzy nigdy nie opuścili ziemi, czy też ci, którzy powrócili z Babilonii – nie myślało o odbudowaniu Świątyni. Codzienne zmagania w zrujnowanym wojnami kraju mocno na nich ciążyły. Dodotkowo, również ludy sąsiednie były negatywnie nastawione do odbudowy Świątyni, gdyż nie chciały, aby Jehuda rosła w siłę.
Haftarat Pekudej
Melachim Alef | 1Krl 7, 51 – 8, 21
Paraszat pekudej podsumowuje budowę Miszkanu oraz wszystkich sprzętów niezbędnych do jego funkcjonowania. Haftara do niej przedstawia ukończenie Pierwszej Świątyni za czasów panowania króla Szlomo.
Król zwołał starszyznę i przywódców wszystkich plemion do Jerozolimy, aby w ich obecności wnieść do Świątyni jej najważniejszy element: świętą Arkę Przymierza (Aron ha-Brit).
Kapłani wnieśli do środka Aron ha-Brit a później także inne ważne sprzęty i instrumenty. Na głównym ołtarzu przed Świątynią składano ofiary Haszem.
Haftarat Szemot
Iszajahu | Iz 27, 6 – 28, 13; 29, 22 – 23
W haftarze do parszy Szemot, prorok Iszaja zwraca się do mieszkańców Królestwa Israela, czyli Szomronu. W 722 r. p.n.e. zostało ono najechane i zniszczone przez Asyryjczyków. Prorok przedstawia powody gniewu Boga, ale także obiecuje przyszłe wybawienie.
Już w pierwszych słowach hafatary czytamy prorockie pocieszenie:
A kiedy czas nadejdzie, Jaakow ponownie zapuści korzenie, a Israel rozkwitnie i wyda owoce, które napełnią świat cały.
Zaraz po tej pełnej nadziei obietnicy, następuje surowe potępienie grzechów, które doprowadziły Szomron do upadku. Iszaja szczególnie skupia się na awoda zara czyli bałwochwalstwie.