Parasza: Noach/Rdz 6, 9 – 11, 32
Haftara: Iz/Iszaja 54, 1 – 55, 5
Bóg nakazuje Noachowi, jedynemu sprawiedliwemu pośród ludzi jego pokolenia, aby zbudował drewnianą arkę (tewa). Ludzkość pogrążyła się w zdeprawowaniu i przemocy. Bóg zapowiada, iż wielka powódź zmiecie ludzi z powierzchni ziemi – poza wybrańcem, Noachem i jego rodziną. Noach ma, oprócz własnej rodziny, zabrać na arkę po parze z każdego gatunku zwierząt.
Deszcze padają przez czterdzieści dni i nocy, a wody powodziowe nie opadają przez kolejne sto pięćdziesiąt dni. Arka Noacha osiada na górze Ararat, a on sam wysyła kolejno kruka i gołębie, aby sprawdzić czy można już wyjść z łodzi. W końcu wraca gołąb z gałązką oliwną w dziobie. Jednak Noach z rodziną opuszczają tewę dopiero, gdy ziemia kompletnie wysycha – pełny rok od rozpoczęcia powodzi. Bóg nakazuje mu wyjść z arki i na nowo zaludnić ziemię.
Po wydostaniu się na ląd, Noach buduje ołtarz i składa ofiarę Bogu. Haszem składa obietnicę, aby nigdy więcej nie zniszczyć całej ludzkości z powodu ich uczynków:
>
“Oto Moje przymierze z wami, żeby nie było już zgładzonem wszelkie ciało przez wody potopu, i nie było już potopu dla zgładzenia ziemi.
וַהֲקִמֹתִ֤י אֶת־בְּרִיתִי֙ אִתְּכֶ֔ם וְלֹֽא־יִכָּרֵ֧ת כָּל־בָּשָׂ֛ר ע֖וֹד מִמֵּ֣י הַמַּבּ֑וּל
וְלֹֽא־יִהְיֶ֥ה ע֛וֹד מַבּ֖וּל לְשַׁחֵ֥ת הָאָֽרֶץ׃”
.Znakiem tej obietnicy czyni tęczę, jako znak przymierza między Bogiem a ludźmi. W tym momencie Noach otrzymuje kluczowe prawa, które podkreślają świętość życia: zakaz morderstwa oraz znęcania się nad zwierzętami. Wprawdzie ludziom dozwolone zostało spożywanie zwierząt, ale zakazano spożywania „mięsa z żyjącego zwierzęcia” – symbolu okrucieństwa wobec nich.
Noach zasadza winnicę i upija się po spożyciu wina. Jego syn, Cham, zauważa i zawstydza ojca, który w wyniku pijaństwa odkrył swą nagość, za co zostaje ukarany. Natomiast synowie Szem i Jafet otrzymują błogosławieństwo po tym, jak w szacunku okrywają nagie ciało ojca.
Potomkowie Noacha przez wiele pokoleń pozostają jednym narodem, mówiącym jednym językiem. W akcie buntu wobec swego Stwórcy, budują wieżę mającą „sięgnąć samego nieba”. Bóg miesza ich języki, a ludzie porzucają budowanie wieży i rozchodzą się po całym świecie.
Paraszat Noach kończy się genealogią dziesięciu pokoleń od Noacha do Awrama. Awram wyrusza wraz ze swoim ojcem i braćmi, w podróż z Ur Kasdim, z którego pochodzi, do Charan.