Hoszea | Oz 2, 1 – 22
Proroctwo, które zostało wybrane jako hafatara do parszy bamidbar, wyraża pocieszenie dla narodu żydowskiego. Hoszea, w imieniu Boga, obiecuje, że naród Israela będzie tak liczny, jak ziarenka piasku na plaży. Przeminą czasy, gdy byli nazywani Nie-Mój-Naród (Lo Ami) i od tego momentu będą znani, jako Dzieci-Żywego-Boga (Bnej E-l Chaj).
Dodatkowo, prorok zapowiada zjednoczenie między podzielonym narodem. Jehuda i Israel zejdą się i wybiorą nad sobą jednego przywódcę.
Hoszea wzywa, aby braci wołać Mój-Naród (Ami), a siostry Miłościwie-Przyjęta (Ruchama).
Powyższe proroctwa są odwróceniem proroctw dotyczących wydarzeń sprzed zjednoczenia i umiłowania. Przez okres kary i odkupienia, naród żydowski ma bowiem być nazywany Lo Ami (Nie-Mój-Naród) i Lo-Ruchama (Pozbawiona Miłości). Prorok pociesza, że ten okres jest tymczasowy i po nim nastąpi wspaniałe odwrócenie losu, gdy naród żydowski powróci w miłości do Haszem.
Aby to nastąpiło, należy skarcić i potępić zachowanie wcześniejszych pokoleń (przyrównanych do matki-prostytutki), które “zdradzały” Haszem z innymi bogami. Bałwochwalstwo zostało przyrównane do zdrady małżeńskiej, a liczni “kochankowie” to bóstwa okolicznych narodów, którym się kłaniano i składano podziękowania.
Haszem w smutku przypomina, że “żona”, czyli Israel, zapomniała, że to przecież Bóg obdarował ją wszystkimi bogactwami, ziemią i dobrobytem. Nadejdzie czas kary za tą zdradę – Haszem odbierze te bogactwa i urodzaj, a pozostawi jedynie wyschniętą ziemię i pustkę.
Lecz nawet w tym czasie, Haszem obiecuje, że będzie przemawiał do niej z delikatnością i miłością. Przeprowadzi ją przez ten okres trudów, aż w końcu rozpozna ona prawdziwego “Męża”, czyli Boga. I wtedy, zgodnie ze słowami Hoszei, przypomni ona sobie słowa miłości i oddania – jak przy wychodzeniu z Egiptu.
A gdy to nastąpi:
>
“W dniu tym zawrę dla nich przymierze (brit) z dzikim zwierzęciem polnym i ptakiem niebios, i ze wszelkim stworzeniem pełzającym na ziemi.Usunę z ziemi łuk, miecz i wojnę.
I sprawię, że będą mogli leżeć bezpiecznie. ”
W kolejnych wersetach Haszem, używając metafory zaślubin, opisuje przyszłe odnowienie przymierza. Słowa te stały się elementem codziennej liturgii i są wypowiadane podczas zawiązywania rzemieni tefilin wokół palców:
>
“וְאֵרַשְׂתִּ֥יךְ לִ֖י לְעוֹלָ֑ם וְאֵרַשְׂתִּ֥יךְ לִי֙ בְּצֶ֣דֶק וּבְמִשְׁפָּ֔ט וּבְחֶ֖סֶד וּֽבְרַחֲמִֽים׃וְאֵרַשְׂתִּ֥יךְ לִ֖י בֶּאֱמוּנָ֑ה וְיָדַ֖עַתְּ אֶת־ה’׃
I poślubię cię Sobie na wieki; i poślubię cię Sobie poprzez sprawiedliwość (be-cedek) i prawo (u-be-miszpat), i poprzez dobroć (u-be-chesed) i poprzez miłosierdzie (u-be-rachamim). I poślubię cię Sobie przez zaufanie (u-be-emuna);
I wtedy poznasz Haszem.”